Prolog o początku końca

W tej wiosce nie świeci słońce, z rana nie śpiewa ptak, a tęcza to zjawisko paranormalne. Co dnia towarzyszy nam jedynie mrok i mgła. Śmiech i radość to rzeczy zabronione i surowo karane. Mamy tutaj mało "zwykłych ludzi", ale za to na każdym kroku można spotkać "bezuczuciowe maszyny do zabijania". Jesteśmy podzielonym społeczeństwem i lepiej tych granic nie likwidować. Ten, kto ma ochotę przeżyć jeszcze dodatkowe kilka lat, doskonale zdaje sobie z tego sprawę i nie pakuje się tam, gdzie go nie chcą. Odstępstwa od normy? Lepiej po czymś takim uciekać stąd jak najdalej i zatrzeć po sobie wszystkie ślady.

- Sheeiren... - mruknął znudzony Utakata. Jak zwykle jego emocje sięgały zenitu przy graniu w makao.

- Już, już - położyłam pierwszą lepszą kartę, na stosik, który znajdował się na stoliku obok nas.

- Czy ty zawsze musisz odlatywać? Otrząśnij się, kobieto - odparła Rina, wrednie się uśmiechając, po czym sama dołożyła kolejną.

- Ha! Stoisz! - dodałam głośniej w stronę chłopaka. 

- To dobranoc. Obudźcie mnie, jak będzie moja kolejka - powiedział i ułożył się na podłodze, kładąc głowę na moich kolanach.

Za każdym razem, gdy wykonywał w stosunku do mnie jeden ze swoich specyficznych i dość tajemniczych gestów, mimowolnie się uśmiechałam. Pomimo tego, iż nigdy nie powiedział, że oficjalnie jesteśmy razem, ja czułam, że tak jest i słowa były dla mnie zbędne. Przesuwałam ręką w dół i w górę po jego ramieniu, zastanawiając się, którą kartę skazać na wygnanie z mojej małej talii. Po chwili namysłu doszłam do wniosku, że to zresztą nieważne, bo tak czy siak moje starania w tej kwestii spełzną na niczym - zawsze wygrywa Utakata.

 - Ej, gołąbeczki, gramy - westchnęła Rina - chcę nadmienić, że też tu jestem. Moglibyście się obściskiwać z dala ode mnie… - marudziła, wsadzając nos w karty.

- Jesteś po prostu zazdrosna, bo nie masz faceta - uśmiechnęłam się, szyderczo mrużąc oczy, po czym zaczęłam bawić się włosami chłopaka, na co on tylko lekko się uśmiechnął.

- Nie potrzebuję takiej niepełnosprytnej intelektualnie istoty na wychowaniu – prychnęła. - Teraz twoja kolej, męska kreaturo - wygodniej usadowiła się, siadając po turecku. On na to jedynie westchnął i bez patrzenia wziął pierwszą lepszą kartę z tych, które miał w ręce. 

- Hmmm. – Ta gra nigdy nie była moja mocną stroną, a teraz jest moja kolej. Moment, to czwórka powodowała postój? Rzuciłam kartę i... 

- Ty to robisz specjalnie! - zirytowała się Rina, która została obdarowana przeze mnie, jakąś minutą przerwy.

- No raczej, nie inaczej. - Potworki w mojej głowie tańczyły plemienny taniec radości.

- Nie krzyczcie tak - powiedział Utakata. - To, że chwilowo jesteśmy tu bezpieczni nie znaczy, że tak będzie zawsze. - Obydwie umilkłyśmy, zdając sobie sprawę z naszego głupiego zachowania.

- Skończmy już grać, co? – odparłam, chcąc udobruchać zdenerwowanego chłopaka.

- Co masz niby zamiar robić? - mruknęła kpiarsko Rina.

- Chodźmy do Mei. 

- Czy ty na głowę upadłaś? - uniósł się Utakata, podnosząc się do pozycji siedzącej.

- Nie, no ale popatrzcie - spoglądałam na nich na zmianę. - Jest już po szesnastej, czyli większość ludzi siedzi w domach. Przemkniemy niezauważeni i wrócimy przed dwudziestą.

- W cuda wierzysz? Ostatnio mało co nas nie złapali... - Moja bliźniaczka oparła się o ścianę, zadzierając głowę do góry. 

- Nie wierzę, ale chyba nie macie zamiaru spędzić reszty popołudnia, siedząc w tej piwnicy... - zrobiłam ręką koło, wskazując na ciemne, oświetlone jedynie świecami pomieszczenie.

- Co racja, to racja. - Utakata wstał i podał mi rękę, którą przyjęłam z miłą chęcią, a spotkało się to tylko z cichym prychnięciem mojej siostry. Potem już bez słowa skierowaliśmy się do wyjścia.

Wspięliśmy się po starych, drewnianych schodach, aby znaleźć się na średniej wielkości korytarzu. Bezgłośnie podążyliśmy w stronę łazienki, znajdującej się w północnym skrzydle domu - jak najdalej od salonu, gdzie przebywali rodzice moi i Riny, głowy klanu Imai. Po cichu otworzyliśmy duże okno i chwilę później znaleźliśmy się na opustoszałej ulicy. Na dworze nie było nikogo i powitały nas jedynie czarne, bądź szare domy, w większości z pozasłanianymi oknami. Żadnych kolorów, szczęścia czy radości, czyli normalny dzień w Kiri. Natychmiast po wyjściu, schowaliśmy się we wnęce między ścianami, która podczas Pierwszej Wojny służyła za schronienie. 

- Ja biegnę na północ, ty na zachód, a ty, Rina, na południe. Spotkamy się na miejscu.

- Od kiedy dowodzisz? - Utakata przeniósł ciężar ciała na jedną nogę i spoglądał na mnie wyczekująco. Przybliżyłam się i szybko go pocałowałam.

- Od dzisiaj - odparłam i już mnie nie było. 

Musieliśmy się rozdzielić. Lepiej wpaść w ręce strażników bądź zbirów samemu, niż całą grupą, a do tego zwraca się mniejsza uwagę potencjalnego obserwatora. Wokół mnie nie było żywej duszy, a jedynie wiatr i jego nawoływanie towarzyszyły mi w tej krótkiej podróży. Czujnie rozglądałam się na boki, mijając kolejne budynki. Przemieszczając się blisko ścian, chowając się w dziwnych i brudnych miejscach, czułam się okropnie. Żeby ninja spadł do takiego poziomu, aby w ten sposób przemierzać własną wioskę…

Nagle usłyszałam czyjeś kroki. Zatrzymałam się i skryłam za ścianą jakiegoś domu. Ciężkie kroki, zapewne mężczyzny, stawały cię coraz głośniejsze. Nerwowo ściskałam mankiet swojej koszuli, zacisnęłam zęby i modliłam się w myślach, aby ten człowiek jak najszybciej stąd odszedł. Wiedziałam, że jest już blisko. Przed oczami widziałam, jak zamierzał skręcić w uliczkę, w której się ukryłam. Nie mogłam wpaść, nie mogłam dać się złapać.

- Zostaw mnie. Odejdź stąd. Zapomnij dziś. I obudź się jutro. - Cichym, niskim głosem wyśpiewałam zwrotkę, składając rękoma znaki, aby łatwiej skumulować chakrę. Mężczyzna zatrzymał się na moment, a jego oczy stały się puste. Po chwili odwrócił się i odszedł w stronę, z której nadszedł. Odczekałam jeszcze kilkanaście sekund i, trochę spokojniejsza, pobiegłam dalej. Po drodze nie spotkałam już nikogo, prócz kilku wygłodniałych psów, szukających schronienia. W tej dzielnicy nie jest to niczym niespotykanym.

Opuszczając swoje tereny, znalazłam się w zupełnie innym środowisku, gorszym. Pobiegłam jeszcze bardziej okrężną drogą, chcąc ominąć dom Zabuzy – chłopaka, który dwa lata temu pozabijał wszystkich swoich kompanów w trakcie egzaminu. Od tego czasu jest osobą, którą straszy się małe dzieci. Rozmawiałam z nim kiedyś, rok przed tą masakrą. Właśnie wtedy razem z Utakatą, Riną i Mangetsu zdaliśmy egzamin. Z tej rozmowy nie przyszło mi nic dobrego, prócz możliwości wyrobienia sobie o nim złej opinii. Nie chcąc myśleć o Momochi'm, ani o egzaminie, który musiałam kiedyś przejść, starałam się poruszać jeszcze szybciej. 

Po kilku minutach znalazłam się poza tą biedną dzielnicą i wkroczyłam w okolicę bogatszych budynków. Dom Mei znajdował się na obrzeżach wioski, a posiadłość Hozuki’ch zaraz obok. Przebiegłam przez most, wdeptując przy okazji w dość pokaźną kałużę błota, przez co przeklinałam później na czym świat stoi. Podirytowana przeskoczyłam nad ogrodzeniem i znalazłam się na podwórku. Podeszłam do tylnych drzwi domu i zastukałam w nie kilkakrotnie, znając ustalony rytm. Zawsze miałam słabość, do wystukiwania czegoś na drewnianych, bądź jakichkolwiek innych powierzchniach, więc ta czynność sprawiła mi przyjemność. Gdy nie spotkałam się z odzewem, ponowiłam stukanie raz jeszcze. Po chwili jednak usłyszałam miarowe bicie, dochodzące z drugiej strony i wiedziałam, że drzwi zaraz się otworzą. Kilka sekund później w przejściu stanęła mała Mei.

- Shee, chodź szybko! - Jej mała rączka złapała rękaw mojej koszuli i zostałam wciągnięta do środka. Nie pytając o nic skinęłam głową i podążyłam za dziewczynką, aby znaleźć się w pomalowanym na ciemno, małym przedsionku. Ona zapaliła światło i skierowała nas do drzwi na końcu korytarza, prowadzących do piwnicy. Dziś jej rodziców nie ma w domu, ponieważ dostali misję, więc możemy w miarę możliwości swobodnie pogadać.

Mei zgasiła światło, po czym otworzyła drzwi, aby móc zejść po schodach na dół. Podążając za nią praktycznie po ciemku, znalazłyśmy się przed następnymi drzwiami. Również je otworzyłyśmy i trafiłyśmy do "kwatery drugiej".

- Ohayo - przywitałam się i machnęłam ręką na Mangetsu, aby po chwili niespodziewanie znaleźć się w ramionach Utakaty. 

- Co tak długo? – szepnął, gdy miał mnie już przy sobie. Chwila. Od kiedy on jest taki wylewny?

- Musiałam odprawić jednego strażnika. - Wtuliłam się w niego trochę mocniej, mając dziwne wrażenie, że coś jest nie tak.

- Oj, skończcie już, ile można... - warknęła Rina, tęsknie patrząc w stronę starszego Hozuki’ego, który zdawał się niczego nie zauważać.

- Ciocia Rina się denerwuje! - krzyknął czteroletni Suigetsu.

- Chciałam nadmienić, że mamy sprawę do obgadania - wyrwała się dziesięcioletnia Mei, krzyżując ręce na piersi oraz patrząc na nas surowym wzrokiem.

- No? - Utakata obrócił mnie tyłem do siebie, nie zabierając dłoni z mojej tali. Mała spuściła lekko głowię i westchnęła.

- Zbliża się kolejna wojna.

***
Ohayo! Witam was, na moim nowym blogu ;)
Zamysł historii powstał pewnej nocy, gdy pisałam z Riną na gg. Z dwie godziny nam to zajęło, aczkolwiek myślę, że było warto. Będzie to opowieść o dwóch siostrach i tytułowym poświęceniu, teoretycznie nie powinno być nudno...
Wielkie ukłony proszę składać w stronę Akemii, która po raz kolejny wytrzymała moje narzekania, a do tego jeszcze im uległa, także DZIĘKUJĘ ZA SZABLON! Jest cudowny <3
Bez przeciągania: mam nadzieję, że zachęciłam was do czekania na dalsze rozdziały ;)