Rozdział II

Mgiełka zniknęła tak szybko, jak się pojawiła, a ja, lekko przestraszona, spojrzałam na Utakatę.

- Chodź - stanowczo kiwnął głową i zaczął biec, więc natychmiast podążyłam za nim.

Wybiegliśmy z opuszczonej dzielnicy, znajdując się tym samym na dość ruchliwej ulicy. Między szarymi domami przemieszczali się przeróżni ludzie. Zabójcy, gwałciciele, mordercy i garstka shinobi, którzy zasługują, aby określać ich w ten sposób. Przed oczami mignął mi Zabuza z wielkim, charakterystycznym mieczem na plecach. Gdzieś obok biegł Jinin Akebino - kolejny członek Siedmiu Mistrzów Miecza. Ta grupa sieje postrach nie tylko w Kiri, ale również i poza nią, co jest całkowicie uzasadnione zresztą. Nie raz pokazali, co potrafią...

Ninja wylewali się tłumami z mrocznych zaułków, pędząc w stronę dziedzińca. Pętla na moim żołądku coraz bardziej się zacieśniała, powodując okropne skurcze, a ja nic nie mogłam na to poradzić. Ludzie przeróżnej maści wychodzili z coraz to bardziej mrocznych, mijanych przez nas alejek. Jeszcze nigdy nie widziałam aż tylu mieszkańców Kiri w jednym miejscu, więc „przerażenie” to słabe słowo, aby określić to, co w tej chwili czułam. Każdy z nich jest nieobliczalny. Mizukage nie ma nad nimi żadnej władzy prócz tej formalnej dla utrzymania pozorów, co osobiście nie jest mi zbytnio na rękę. System władzy w Kiri jest dziwny. Powiedziałam ostatnio, że jesteśmy bezwzględnie podporządkowani Kage i może nie wyraziłam się do końca jasno. W sumie, to zależy, jak jest komu wygodnie. Nasz klan nie jest wpływowy i nie ma statusu „gangu”, bo to właśnie one tu rządzą. Są to wszyscy doradcy władcy, jego służący, a nawet kilkoro niewolników sprowadzonych kiedyś zza morza zostało zwerbowanych do tej siatki. Właśnie dlatego wolę wypełniać rozkazy, tym samym niepotrzebnie się nie narażać – po prostu budzi to we mnie lęk.

Razem z Utakatą znajdowaliśmy się w jednej z „żywych kolumn” przemieszczających się przez wioskę. Ścisk był niesamowity, lecz nie ma się co dziwić. Wąskie i nieprzystosowane do takiego ruchu uliczki Mgły, rzadko mają aż tylu przechodniów na raz. Nie poruszaliśmy się w ciszy, jak to zwykle bywa. Co chwilę ktoś coś krzyczał czy mruczał. Z reguły w tym hałasie wyłapywałam męskie głosy, a tylko jeden żeński zwrócił moją uwagę:

- Łapska przy sobie, śmieciu! – donośne warknięcie Ameyuri Ringo nie jednego ścięło już z nóg. Odwróciłam głowę w lewo i spostrzegłam kobietę z „Kibą” w ręku, która mało dostojnie podążała obok swojego towarzysza. Mężczyzna z maską ANBU i włosami we wszystkie strony, biegł jednak dalej obok niej, jakby nigdy nic, ignorując biedaczkę kompletnie. To Kushimaru Kuriarare, kolejny Mistrz. Słabo go kojarzę, bo nieczęsto pokazuje się publicznie.

- Zamilcz – niski męski baryton przeciął panujący wokoło zgiełk, powodując ciszę, którą przerywały jedynie odgłosy biegu.

- Nie będziesz mi rozkazywał, Zabuza! – rzuciła Ameyuri, wkładając miecz do pochwy, wcześniej go wyciągnąwszy, w celu pogrożenia Kishimaru.

- Nie tym tonem, Rini – ostatnie słowo dosadnie zaakcentował, perfidnie się przy tym uśmiechając. Ona na to poczerwieniała ze złości i przemieściła się bliżej niego, czyli mnie również.

- Momochi w majtki się moczy – syknęła z satysfakcją, ostentacyjnie odwracając od niego głowę. Wyglądała na zadowoloną, w przeciwieństwie do…

- Odwołaj to – warknął mężczyzna, przybliżając się do „Rini”. Z lewej ona, z prawej on… Jeśli nie przyspieszę lub nie zwolnię, spotykając się po środku, zgniotą mnie! Patrzyłam na nich nerwowo, lecz z dystansem. Każde spojrzenie krzywo odebrane przez tę dwójkę może się źle dla mnie skończyć.

- Momochi w majtki się moczy, Momochi w majtki się moczy – powtarzała jak katarynka, naśladując głos kapryśnego dziecka. Przyglądałam się temu ze zgrozą, bo to, co widziałam, spokojnie można porównać do tykającej bomby. A w epicentrum jej wybuchu ja i Utakata…

- Skończcie. – Nagle pojawił się przede mną Kishimaru, zatrzymując tę dwójkę, która właśnie miała zamiar skoczyć sobie do gardeł. Odetchnęłam cicho z ulgą i spojrzałam na rozbawionego jinchuuriki. Odwzajemniłam uśmiech i przestałam słuchać Mistrzów, ponieważ pojawiliśmy się na dziedzińcu, który nie był za duży. Zwykły plac po środku wioski, otoczony z każdej strony monotonnymi kamienicami, z podestem po zachodniej stronie.

Po chwili zatrzymaliśmy się bez wyraźnego rozkazu, tak po prostu. Gwar rozmów nie pozwolił mi się do końca skupić, lecz nie powstrzymał przed szukaniem Riny. Stanęłam na palcach, próbując znaleźć ją w tłumie, na marne. Utakata, widząc moje staranie, wzniósł wzrok ku niebu w geście politowania.

- Stoi we wschodnim wejściu, razem z Mangetsu, Mei, Suigetsu i Ikemoto-sensei. – Ech, ten jego delikatny szept tuż przy moim uchu. Gdyby tylko Rina nie użyła wtedy fletu… Westchnęłam i zaczęłam się rozglądać w poszukiwaniu innych znajomych twarzy.

Gdy zauważyłam pewnego osobnika, natychmiast przykucnęłam, aby mnie nie zobaczył, powodując lekkie zniesmaczenie, wymalowane na twarzach ludzi stojących obok. Utakata posłał mi zdziwione spojrzenie, na co ja złożyłam rękoma kilka znaków - północny zachód. Chłopak odwrócił głowę w tamtym kierunku i odruchowo zacisnął dłonie w pięści. Uśmiechnęłam się na to lekko pod nosem – uwielbiam, gdy jest o mnie zazdrosny. On, zgodnie z moimi przewidywaniami, wpatrywał się w swego „rywala” groźnym wzrokiem, zabawnie marszcząc przy tym brwi. Powoli zaczęłam wstawać, aby nie zrobić jeszcze większego zamieszania, które i tak już spowodowałam, lecz…

- Sheeiren, kochanie! – Stwierdzenie: wyjść z siebie i stanąć obok kompletnie nie pasuje do Utakaty. Bardziej coś typu: kolego, oddychanie prostym nosem ci się znudziło? Za każdym razem, gdy ta dwójka miała ze sobą styczność, ja stawałam się przedmiotem ich sporu, co czasem irytowało, lecz częściej bawiło.

Utakata nigdy nie okazywał względem mnie uczuć publicznie. Pomijając towarzystwo paczki. Pierwszy aspekt? – to zakazane. Drugi aspekt? – jakby bardzo chciał i tak by to zrobił, łamiąc zasady. Więc…? Nawet wcześniej, gdy Ao się zjawiał, kończyło się na potyczkach słownych, ewentualnie wymianie kilku ciosów, którą i tak zawsze zręcznie udaremniałam. Teraz jednak podał mi dłoń, abym wyprostowała się całkowicie, po czym przyciągnął mnie ku sobie i objął rękoma w pasie, opierając brodę o czubek mojej głowy. Najchętniej odwróciłabym się do niego przodem i wpiła się w jego usta, zapominając o bożym świecie, lecz (o ironio) z fantazji wyrwał mnie jego głos.

- Jeszcze jeden taki tekst i to spotkanie nie skończy się miło – warknął Utakata, zaciskając dłonie na mojej talii jeszcze mocniej, niż wcześniej.

- Ale o czym my rozmawiamy? Chciałem jedynie przywitać moją ślicznotkę. – Ao ukłonił się, nie spuszczając z nas wzroku. Czułam, że ktoś się nam przygląda i po chwili wiedziałam już, kim jest nieznajomy obserwator. Ameyuri Ringo stała nieopodal i dyskretnie wpatrywała się w naszą trójkę z nikłym uśmieszkiem na twarzy. Niedobrze. Ona jest nieobliczalna.

- Skończ, bo moja cierpliwość też ma granice. – Kolejne niskie warknięcie tuż obok mojego ucha.

- Ależ przestań – odpowiedział przesłodzonym głosem Ao, przepychając kilku cywili, aby jeszcze się do nas zbliżyć. Nagle, jakimś dziwnym trafem, wokół nas zrobiło się dużo miejsca…

- Nie.

- Daj jej się wypowiedzieć. – Założył ręce na piersi, czekając na mój gest.

- Hmmm? – Utakata ponownie zbliżył się, mamrocząc mi do ucha oraz wywołując przy okazji szereg dreszczy przebiegających przez moje ciało. Na krótką chwilę zapomniałam, że nie możemy publicznie okazywać uczuć, że jest to zabronione i karane. Miałam to gdzieś.

Popatrzyłam na Ao z tym niezidentyfikowanym błyskiem w oku, który nigdy nie wróży niczego dobrego. Nie spuszczając z niego wzroku, dotknęłam rąk Utakaty i powoli je odsunęłam. Widziałam, jak na jego twarzy kwitnie uśmiech zwycięstwa. W tym momencie obróciłam się o sto osiemdziesiąt stopni i oczywiście całkowicie przypadkowo, napotkałam tam usta mojego chłopaka, zamykając przy tym oczy.

Gdy je otworzyłam, widziałam jedynie zamglone, pozbawione codziennego blasku brązowe tęczówki, wyrażające więcej, niż mogłoby się wydawać. Oświetlał nas tylko księżyc i coś mówiło mi, że nie mogłabym czuć się lepiej niż teraz, co jest jednoznaczne z tym, że coś poszło nie tak.

- Ekhm. – Mój idealny świat pękł jak bańka mydlana, gdy popatrzyłam na postać stojącą obok, która wydała owy odgłos. Natychmiast odskoczyłam od Utakaty, aby wyłapać „przypadkowe” spojrzenie Ameyuri Ringo opierającej ręce na biodrach. – No – kiwnęła palcem – żeby mi to było po raz ostatni – mrugnęła w naszym kierunku jednym okiem i oddaliła się tak samo niepostrzeżenie, jak przed chwilą się pojawiła. Zanim zdążyłam w jakikolwiek sposób zareagować, usłyszałam:

- Wygrałeś. – Odwróciłam się, aby zobaczyć zrezygnowanego Ao i poczuć, jak Utakata dyskretnie chwyta moją dłoń w zwycięskim geście, na co zareagowałam lekkim prychnięciem. Faceci i ta ich chęć posiadania. Ale w sumie… Gdyby jakaś lafirynda się do niego przystawiała, to sytuacja tego typu zakończyłaby się zdecydowanie bardziej tragicznie.

- Długo jeszcze? – spytałam, chcąc rozluźnić atmosferę oraz autentycznie zdobyć tę informację. Nigdy nie należałam do osób cierpliwych i coś czuję, że nieprędko się to zmieni.

- Chyba nie - mruknął chłopak, patrząc przed siebie. Ponownie stanęłam na palcach, aby zobaczyć coś więcej. Nie pomogło mi to jednak  za wiele. Wiedziałam tylko, że coś się dzieje, wnioskując po zachowaniu tłumu. Stopniowo rozmowy, czy krzyki cichły, a ludzie uspokajali się.

- Co się dzieje? Nic nie widzę - warknęłam, zdegustowana własną niemocą.

- Mizukage się zbliża. - Po tych słowach zamilkliśmy oboje. Żarty się skończyły.

Stałam tak, zdana tylko na swój słuch, bo widziałam jedynie plecy człowieka przede mną, a były one dość pokaźne. Nagle umilkli już wszyscy. Grobowa cisza zapanowała na dziedzińcu, a horda ninja czekała na przemówienie swojego przywódcy.

- Witajcie, moi poddani! - zabrzmiał donośny głos Kage. Nikt mu nie odpowiedział. Nikt nie zaczął wiwatować na jego cześć. Spodziewałeś się tego? Pomyłka - to nie ta wioska.

- Przejdź do konkretów - rozpoznałam głos Kisame i skierowałam głowę w tamtą stronę. Rekin stał po lewo ode mnie, opierając się plecami o jeden z budynków, z rękoma skrzyżowanymi na piersi. Wokół nas zabrzmiały ciche, szydercze śmiechy i szepty. Mało kto może pozwolić sobie na takie zachowanie. Po prostu trzeba znać swoje miejsce w szeregu, co nie zmienia faktu, że Hoshigaki przekracza wszystkie możliwe granice i nie liczy się z niczyim zdaniem.

- Kisame, jak zawsze w gorącej wodzie kąpany - powiedział Trzeci, lecz nikt szczególnie na to uwagi nie zwrócił.

- Więc? - Mężczyzna zdawał sobie sprawę, że igra z ogniem, lecz widocznie kompletnie się tym nie przejmował.

- Dziś rozpoczęła się wojna.

Jeśli wcześniej było cicho, to teraz nie wiem, jak to określić. Mimo wszystko ta informacja nie wywołała na mnie jakiś szczególnych skutków ubocznych, odczuwalnych po niespodziewanym zaskoczeniu. Przeszła mnie jedynie fala dreszczy, gdy przypomniałam sobie opowieści matki o wojnie, których w dzieciństwie nasłuchałam się aż nad to.

- Nie weźmiemy w niej udziału! Pierwsza wystarczająco nas wykończyła! - wrzask Munashi'ego Jinpachi rozgrzał cichy do tej chwili tłum. Wyzwiska i krzyki oblegały mnie ze wszystkich stron, a ja jedynie przyglądałam się temu, co się dzieje wokół. Bunt już od jakiegoś czasu wisiał w powietrzu, więc co, jeśli...

- Weźmiecie - jego ton zmienił się diametralnie. Przeciął powietrze, nie przyjmując sprzeciwu - zawarliśmy pokój i pakt z Konohą. - Ponownie tłum skandował słowa, których w ogólnym gwarze nie mogłam wyłapać. Ludzie zaczęli przemieszczać się bliżej władcy, przy okazji pchając mnie i Utakatę do przodu. Mocniej złapałam go za rękę, modląc się, aby mnie nie puścił. Jeżeli zostanę tu kompletnie sama, to chyba zwariuję.

- Nie pogrywaj z nami! - głos Kisame ponownie przebił się przez hałas. Tłum ucichł, aby usłyszeć ripostę Mizukage. Ten bawił się jednak rękojeścią Samechady, nic sobie nie robiąc, z karygodnego zachowania Rekina.

- Suna zaatakowała dziś Yugakure. Z tego, co mi wiadomo, walki trwają tam nadal. Gdy tylko obalą tamtejszego władcę, na ich drodze stoi Kiri. Chcecie popełnić ten sam błąd, co kiedyś? Musimy bronić się poza wioską, a nie czekać na atak z założonymi rękoma! – pomruk zdziwienia przetoczył się przez dziedziniec.

- To do czego nam w tym wszystkim Konoha? Damy sobie radę! - ponownie Munashi wystąpił przed szereg.

- Suna sprzymierzyła się z Iwą. Mistrzu Miecza, czy nadal jesteś pewny, że damy sobie radę z dwoma wielkimi nacjami? - odgłosy zdziwienia znów dały o sobie znać. Przyznam szczerze, że sama nie spodziewałam się takiego obrotu sytuacji. Od kiedy jakakolwiek Ukryta Wioska tworzy sojusze z innymi? - Konoha będzie tu jutro. Zostaniecie podzieleni na oddziały, aby później połączyć się z Liściem. - Nastała chwila ciszy. - Nie patrzcie tak na mnie - powiedział zbolałym głosem Trzeci. - Większość z was od dawna już wiedziała o nadchodzącej bitwie. Prawda, Ameyuri?

Wszystkie spojrzenia zostały wlepione w kobietę stojącą nieopodal. Ringo z zaciętym wyrazem twarzy lekko skinęła głową na tak. Ona coś wie...

- Konoha? Jest nam potrzebna teraz. Kto wie, co zrobimy po zakończeniu wojny? - na te słowa tłum zawiwatował. Część tych ludzi uwielbia zabijać, więc wojna jest dla nich przyjemnością. Inna część to cywile, którzy najchętniej uciekliby stąd do innej Ukrytej Wioski, ta ostatnia to shinobi, którzy mają głowę na karku i chcą wyjść z tego wszystkiego bez szwanku.

- Czemu mówisz nam to dopiero teraz, Trayzaga-san? - zdanie wypowiedziane przez Kisame ociekało jadem i kpiną jednocześnie.

- Za godzinę każdy z was dostanie osobistą rozpiskę. W tym czasie macie spakować najpotrzebniejsze rzeczy i zabezpieczyć domy. W prowiant zaopatrzycie się sami. Oddział Trzeci i Czwarty, natychmiast ma się zjawić w moim gabinecie - Trzeci kompletnie zignorował podburzonego Hoshigaki'ego i zniknął w kłębach dymu, pozostawiając nas samych sobie.

Popatrzyłam na Utakatę. Trzymał mnie za rękę, wpatrując się w miejsce, gdzie przed chwilą stał Mizukage. Potrząsnął szybko głową i skinął na prawo. Bez słowa, starając nie rzucać się w oczy, podążyłam za chłopakiem. Przeciskaliśmy się przed tłum spoconych i śmierdzących mężczyzn, gdzie większość z nich zawzięcie dyskutowała, nie zwracając na nas uwagi. Kobiety ninja w Kiri to rzadkość. Można to z resztą szybko zauważyć po naszej liczebności.

- Shee - mruknął chłopak, sprowadzając mnie z powrotem na ziemię.

- Hmmm?

- Przyśpiesz trochę. - Tak też zrobiłam, aby po chwili znaleźć się obok naszej grupy.

- No, nareszcie jesteś. - Przytuliłam siostrę, gdy tylko ją zobaczyłam.

- Ohayo - odpowiedziałam i popatrzyłam na resztę. Dopiero teraz się zreflektowałam i powiedziałam, kłaniając się: - Witaj, sensei - Utakata po chwili zrobił to samo. Wszyscy byliśmy jounin’ami i moglibyśmy mieć własne drużyny geninów, lecz Mizukage pozostawił nas jako czwórkę z tym samym stopniem i żadnemu z nas to nie przeszkadzało.

- Witajcie. - Ikemoto stał w swoim zwyczajowym stroju lekko z tyłu za resztą.

Przez moment nikt się nie odzywał. Chcieliśmy porozmawiać, lecz bez towarzystwa starszego mężczyzny. On to chyba wyczuł, po czym dodał:

- Ja się będę zbierał. Postępujcie zgodnie ze wskazówkami, które zostaną wam dostarczone - rzekł i odwrócił się z zamiarem odejścia.

- Żegnaj - odpowiedzieliśmy równo.

- Sensei - odezwał się Utakata, wyraźnie zestresowany - bo jest pewna sprawa - skinął na mnie głową i poszedł za mężczyzną. Gdy odeszli na bezpieczną odległość, pierwszy milczenie przerwał Mangetsu.

- To dlatego? - spytał, biorąc brata na ręce.

- Yhym - mruknęłam i kopnęłam niczemu winny kamyk, który potoczył się i trafił w czyjś but. Nie zawracając sobie tym jednak głowy, zwróciłam się ponownie do paczki i już miałam otworzyć usta, aby coś powiedzieć, lecz...

- Imai, uważaj, co robisz - niskie warknięcie gwałtownie wyrwało mnie ze świata rozmyślań. - Pilnuj się na wojnie - widziałam przerażone spojrzenie Riny i to bojowe starszego Hozuki'ego.

- Hai - odparłam, mając nadzieję, że ten, kto za mną stoi, szybko zniknie. Siostra rozluźniła się, więc ja również wiedziałam, że wróg odszedł. - Kto to był? - zapytałam cicho, przykładając dłonie do skroni.

- Ameyuri. - Mangetsu poprawił sobie brata w ramionach, który przed chwilą zasnął. Jak ja mu zazdroszczę... Popatrzyłam na Utakatę.

- Rina, wrócę do domu za jakieś pół godziny. Zdążymy?

- Mam nadzieję - odpowiedziała, patrząc na stojące obok rodzeństwo. - Ja też nie wrócę od razu -Mangetsu spojrzał w jej stronę i lekko się uśmiechnął. Czyżby coś mnie ominęło? Gdy chłopak był zaaferowany bratem, popatrzyłam na Rinę i podniosłam jedną brew do góry, na co ona delikatnie kiwnęła głową. Uśmiechnęłam się pod nosem i spojrzałam na Mei, która była zbyt cicha jak na nią.

- Hej, co jest? - kucnęłam i skierowałam jej rozbiegany wzrok na siebie. Dziewczynka była zdenerwowana i przestraszona.

- Sheeiren, bo to naprawdę się dzieje. - Chciałam ją przytulić, lecz nie mogłam, nie tutaj. Już raz się zagalopowałam. Mangetsu może chociażby trzymać brata na rękach z wiadomych przyczyn oczywiście. Mistrzów Miecza nie obchodzą zasady, bo zwykle oni je ustalają. To takie jakby niespisane prawa.

- Rina, odstaw ją do domu - poprosiłam, trzymając małą Terumi za rękę.

- Dobrze - klasnęła cicho w dłonie. - To my się zbieramy.

- Tak, chodźmy już - potwierdził Hozuki. Siostra kiwnęła na Mei, a ona po chwili do niej podeszła.

- Do zobaczenia - powiedziała Rina, dotykając wisiorka, zawieszonego na jej szyi.

- Do zobaczenia - odpowiedziałam i wykonałam ten sam gest. Paczka odeszła, a ja oparłam się plecami o budynek nieopodal. Obserwowałam Utakatę: to, jak żegna się z sensei'em i jak do mnie podchodzi.

- Chodź, musimy pogadać. - minął mnie, nie zaszczycając nawet jakimś dłuższym spojrzeniem. Opuściliśmy dziedziniec, zmierzając w bliżej nieokreślonym kierunku.

- Gdzie idziemy? - spytałam, gdy zrównałam z nim krok.

- Do mnie.

Na tym nasza "rozmowa" skończyła się.  Ze spuszczoną głową kroczyłam obok niego, zastanawiając się, co takiego usłyszał. Cały był spięty, usta zacisnął w wąską linię, a dłonie w pięści. Westchnęłam cicho i skręciłam za nim w boczną uliczkę. W Kiri zrobiło się niezłe zamieszanie. Było dziwnie... głośno. Co chwilę się na kogoś natykaliśmy, a staraliśmy się nie robić zbędnego zamieszania. Knajpy dla odmiany tętniły życiem i nawet kilkoro dzieci wymknęło się na ulicę i, o dziwo, nikt ich za to nie zganił. Szliśmy  w ciszy, mijając kolejne szare domy, aby w którymś momencie wejść do jednego z nich.

Wspięliśmy się po kilku schodkach, po czym Utakata otworzył drzwi i wpuścił mnie pierwszą do środka. Przestąpiłam próg i znalazłam się na małym przedsionku pomalowanym ciemnymi kolorami. Wieszak na ubrania był pusty, a na półce na buty leżały jedynie dwie pary. Chłopak nadal bez słowa zdjął swoje obuwie i wszedł w głąb domu. Zrobiłam to samo i podążyłam za nim.

- Mamo, to jest Sheeiren, moja dziewczyna. Shee to moja mama, Tayra. - odwróciłam się w lewo i ujrzałam niską szatynkę o niebieskich oczach. Nigdy jej jeszcze nie widziałam, w sumie ona mnie też nie, więc ta sytuacja zdziwiła mnie bardziej niż wiadomość o nadchodzącej wojnie.

- Witajcie.

- Witam - ukłoniłam się nerwowo.

- Utakata wspominał o tobie kilkakrotnie - powiedziała tym ciepłym głosem, którego zawsze pragnęłam od własnej matki. Tayra nie jest kunoichi, może właśnie dlatego zachowała w sobie jeszcze jakieś pokłady matczynej miłości.

- Naprawdę? - już wcześniej zrobiłam się czerwona, lecz teraz przeszłam w dorodną purpurę.

- Tak - ponownie się uśmiechnęła. - Przynieść wam coś?

- Nie, dziękujemy, mamo. - Zastanawia mnie, czy on zawsze jest dla niej taki ostry, czy tylko teraz tak, jak w stosunku do wszystkich?

- Dobrze - skinęła głową i zniknęła za drzwiami, zapewne kuchni.

- Chodź - tym razem zwrócił się do mnie czulej niż wcześniej i pociągnął za rękę po schodach na piętro. Przeprowadził przez ciemny korytarz i wprowadził do pierwszego pokoju po prawo. Zamknął za nami drzwi i oparł się o nie.

- Zgodził się – odrzekł, patrząc w podłogę.

- To świetnie - powiedziałam trochę głośniej i przytuliłam się do niego. Po chwili odsunęłam się jednak, gdy nie odwzajemnił mojego gestu. - Gdzie jest haczyk? - spytałam, wiedząc, że nie powiedział mi wszystkiego.

- Ja… ja mogę tego nie przeżyć. - Na te słowa moje ręce opadły bezwiednie wzdłuż tułowia. Patrzyłam na niego, mając nadzieję, że zaraz zacznie się śmiać i powie, że to tylko głupi żart, a ja uderzę go w rewanżu w ramię i się "obrażę". Nic takiego jednak nie nastąpiło.

- Jeszcze raz, od początku – odetchnęłam, próbując to wszystko ogarnąć. Zaczęłam chodzić po pokoju w kółko, chcąc się uspokoić.

- Bez zbędnych ogródek, spytałem się go, czy zna sposób, aby natychmiast mi pomóc. - Przestał opierać się o drzwi i dopiero teraz zapalił lampkę nocną, którą miał przy łóżku. - Odpowiedział, że tak, lecz mam czterdzieści procent na przeżycie - zatrzymałam się, łapiąc się za głowę.

- Przecież to mniej niż połowa! – krzyknęłam.

- Myślisz, że tego nie wiem?! – postąpił krok do przodu, również krzycząc z wściekłości.

- Ja już nic nie wiem! – wrzasnęłam. On głośno wypuścił z siebie powietrze, zaplatając ręce na karku. - Wszystko zależy od tego, czy zostaniemy przydzieleni do jednego oddziału. – Powinnam teraz podejść do niego z przeprosinami. Wiedziałam, że  potrzebuje teraz wsparcia, lecz starałam się myśleć racjonalnie.

- Jeśli to się nie powiedzie, demon ucieknie. Chyba, że ktoś go wchłonie zaraz po uwolnieniu. - Usiadł na łóżku, chowając twarz w dłoniach. Przypomniały mi się słowa, które wypowiedział w piwnicy. Dokładnie, że przyjął Saiken'a, aby tylko być blisko mnie. Poczucie winy zjadało mnie od środka i już chciałam mu to powiedzieć, lecz usłyszałam, jak coś uderza o okienną szybę. Zbliżyłam się i otworzyłam okno na oścież. Do pomieszczenia wleciały dwa, czarne motyle. Usiadły na moim ramieniu i złożyły skrzydła, a na ich miejscu pojawiły się dwa pergaminy.

- To rozkazy - powiedziałam łamiącym się głosem. Chciał wstać, aby odebrać swój zwój, lecz powstrzymałam go dłonią. Wzięłam kawałek papieru podpisany moim nazwiskiem.

Złamałam pieczęć i ominęłam wszystko, aby wyłapać numer drużyny:

Dywizja Druga.

Następnie zbliżyłam się do chłopaka z jego zwojem. Nie otwierając go, usiadłam mu na kolanach, mając go przed sobą. Westchnęłam i nacisnęłam na pieczęć, która po chwili mi uległa. Popatrzyłam Utakacie w oczy, po czym skierowałam swoje spojrzenie na numer jego drużyny:

Dywizja Piąta.

Nie mówiąc tego na głos, odrzuciłam pergamin na ziemię. Jego zdziwione i niepewnie oczy lustrowały mnie przez chwilę, lecz zamknęły się, gdy złączyłam nasze wargi. On wiedział. Wiedział w momencie, gdy go pocałowałam. Wiedział po tym, w jaki sposób to zrobiłam. Nie musiałam nic mówić... Pchnęłam go na łóżko, pomimo zbierających się w kącikach moich oczu łez. Oparłam ręce po bokach jego głowy i uniosłam się lekko, aby móc go widzieć. Jutro już się nie spotkamy. Dostaniemy oddzielne rozkazy, będziemy stacjonować w innych miejscach.

Kto wie, czy powrócimy z tej wojny oboje?

Usiadłam i powoli rozwiązałam pas swojego kimona, które po chwili wylądowało na drugim końcu łóżka. Przerzuciłam włosy na jedną stronę, nie spuszczając z niego wzroku. Powoli sięgnęłam po jego pas. Delikatnie, spokojnie. Przyglądał się temu wszystkiemu z pragnieniem, cierpieniem i miłością. Ponownie powoli się do niego nachyliłam, przejeżdżając dłonią po jego policzku. Zdawał sobie sprawę, że dziś możemy widzieć się po raz ostatni. Ja również to wiedziałam i postanowiłam mu oddać to, co najcenniejsze - całą siebie, bez wyjątku.

***

Gdy Sheeiren pożegnała się z Utakatą, nie wiedziała, co go czeka. Nie wiedziała, że Kisame Hoshigaki dwadzieścia minut temu zabił Trzeciego Mizukage i tego, że za pół godziny jej chłopak zamorduje swojego mistrza w obronie własnej i ucieknie bez demona w sobie, bojąc się kary. Oraz tego, że tej nocy Kiri zyskało nowego jinchuuriki i Kage w jednym.

Oto jest Yagura.

Czwarty Mizukage Wioski Ukrytej we Mgle,

który jutro rano ruszy na wojnę,

mając pod sobą tysiące ninja.

***

 Sheeiren i Rina by Rina ;)

***

Ohayo ^_^

Coś szybko dodaję te rozdziały... Ale to wina rekolekcji, wybaczcie.

Przyznam się szczerze, że notka mi się podoba. Mam nadzieję, że nie ma w niej błędów, ponieważ długo nad nią siedziałam xd

Wprowadziłam wiele nowych postaci, lecz jeszcze dziś zaktualizuję galerię, abyście mogli ich wszystkich sobie wyobrazić ;)

To chyba wszystko, yhym.

A! Chciałam podziękować za tak wiele odsłon, obserwatorów i komentarzy. Naprawdę, jest mi bardzo miło ^^

Bywajcie!