Rozdział III

No i stało się. Nadszedł w końcu dzień podsumowań rozliczeń pożegnań…

Czwarta rano. Leżę w łóżku, słuchając krzyków rodziców. Obudzili się w nocy z nieznanego mi powodu i od godziny się kłócą.  Znajdują się na dole, więc wyłapuję jedynie pojedyncze słowa, jak: Sheeiren i Rina. Gdyby ktoś chciał określić poziom mojej irytacji to nie starczyłoby mu skali, a miernik już dawno zakończyłby swój nędzny żywot. Cały czas nie mogę przestać myśleć o Utakacie. Jak skończyła się jego wizyta u Ikemoto?

- Nie! – krzyk matki doleciał z dołu. Nie chcę tego dłużej wysłuchiwać, mam dość.

Zrzuciłam z siebie kołdrę i wstałam, zakładając szlafrok. W kilku krokach podeszłam do drzwi i otworzyłam je, natrafiając w nich na Rinę. Zdziwiona, lecz bez słowa odsunęłam się i wpuściłam siostrę do środka, tym samym się cofając, aby zaraz zamknąć po cichu pokój.

- Też już nie możesz tego słuchać? - spytała kpiąco, lecz, znając ją od zawsze, wyczułam w tym nutkę niepewności.

- Tak - warknęłam i złapałam się za głowę. Od kiedy nie śpię, boli mnie ona niemiłosiernie, a wrzaski z dołu wcale nie pomagają mi temu zapobiec, wręcz przeciwnie.

- Co robimy? - spytała, zakładając ręce na piersi.

- Co? Pójdę do nich i powiem, co o tym myślę.

- Nie wypuszczę ich! - to zdanie przebiło się przez barierę ścian i dotarło do mojego pokoju.

- Nadal tak myślisz?

- Yhym – mruknęłam i klapnęłam, zrezygnowana, na łóżko, wiedząc, że i tak nic tym nie zdziałam.

Moje modły zostały jednak wysłuchane. Wrzaski ucichły, a my, delektując się ciszą, starałyśmy się odprężyć. Westchnęłam i położyłam się, podpierając jedną ręką, a Rina dołączyła do mnie po chwili.

Łup, łup, łup - ktoś głośno wchodził po schodach, ostentacyjnie chcąc nas o tym poinformować, przynajmniej tak mi się wydawało… Spojrzałyśmy po sobie, nie mając pojęcia, kto za chwilę zawita w nasze progi. Z reguły nikt o tej godzinie nie chodzi po domu, a kroki stawały się głośniejsze, aby nagle umilknąć tuż pod moimi drzwiami.

- Watashi ni jūjundearu, anata wa shōkin o uketoru ni wa, yoi koto ga akiraka ni narimashita koto o tsukuru to omoimasu (Bądź mi posłuszna, a otrzymasz nagrodę, lepiej teraz uświadom to sobie) - cichy, hipnotyzujący śpiew matki, otoczył  mnie ze wszystkich stron, a ja z całych sił starałam się ignorować jej głos.

- Atchi e ike to kanshō suru koto wa arimasen (Odejdź i nie wtrącaj się) - wyśpiewałam, wbijając sobie paznokcie w ramię aby ból fizyczny, jako bodziec zewnętrzny, trzymał mnie jeszcze w tym świecie. Tylko tak można przeciwstawić się naszemu kakkei genkai. Energia mojego klanu rządzi się innymi prawami. To połączenie chakry i siły umysłu, co przy dobrej psychice daje niesamowitą siłę. A te cechy z pewnością można przypisać Vayli. Matka walczyła ze mną, co nie było dla mnie jakimś wielkim zaskoczeniem. Spodziewałam się tego i wiedziałam, że do tego w końcu dojdzie...

- Kiite kure, watashi wa anata ga ītai (Słuchaj się  mnie, chcę twojego dobra) - kolejny wers doleciał do moich uszu, a rękoma zaczęłam wykonywać niezidentyfikowane znaki.

- Watashi wa watashi no tame ni nani ga saizendearu ka shitte iru (Dobrze wiem, co jest dla mnie najlepsze) - mój głos przybrał na sile, włosy zaczęły się leniwie podnosić, a wokół mnie zaczęła materializować się błękitna energia.

- Anata wa, anata jishin no tame ni kettei suru kenri wa arimasen! (Nie masz prawa o sobie decydować!) - matka nie dawała za wygraną i wciąż próbowała mnie omotać. Nienawidzę nadmiernej "troski" moich rodziców. Nienawidzę, gdy ktoś mnie kontroluje. Nienawidzę, gdy ktoś mi wmawia, że wie, co dla mnie najlepsze. Nienawidzę!

Krzyknęłam, zaciskając mocno pięści. Z mojego ciała ponownie wydobyło się mnóstwo chakry. Szyby pękły, a wiatr momentalnie wdarł się do pokoju. Mimo, że walka była krótka, można ją zaliczyć do najbardziej intensywnych, w których brałam udział. Nic nie wyczerpuje mnie bardziej, niż pojedynek z kimś spokrewnionym.

Matka momentalnie przestała na mnie nacierać, poddała się. Łup! Coś uderzyło o podłogę na korytarzu. Schyliłam się,  podpierając na kolanach. Wiedziałam, że coś knuła, wiedziałam!

- Nawet nie próbuj - warknęłam w stronę siostry, która właśnie miała zamiar iść do Vayly.

- Sheeiren, nie – odparła wściekle Rina, postępując krok do przodu.

- Zasłużyła sobie na to - syknęłam, próbując stanąć w pionie.

- Ale to jest nasza matka.

- Która właśnie chciała mnie zahipnotyzować. Nie spodziewała się jedynie, że nie śpię! To ją powstrzymało! Nie wyrzuty sumienia. Ona ich nie posiada – wyrzuciłam z siebie, głośno dysząc.

Rina prychnęła, lecz więcej się nie odezwała. W pokoju było bardzo zimno. Chłód, czy tego chciałam, czy nie, wdzierał się do pomieszczenia przez wybite z mojej winy okno. Wściekła za swój wcześniejszy wybuch, wyprostowałam się całkowicie, spoglądając w przelocie na Rinę. Odpuściłam. Westchnęłam i podeszłam do drzwi. Tak czy siak, musiałyśmy stąd wyjść. „Cieplutka atmosfera” solidnie nas do tego zagrzewała. Dotknęłam dłonią zimnej klamki, aby po chwili ją nacisnąć i pociągnąć do siebie. Widok, który napotkałam, zatrzymał mnie w miejscu, bez możliwości jakiegokolwiek ruchu.

- Sheeiren, co tam jest? – spytała siostra, próbując coś zobaczyć zza moich pleców. Gdy jej się to udało… - Mamo! – przepchnęła mnie i upadła na kolana obok niej. Matka patrzyła na nas nieruchomo swoimi fioletowymi tęczówkami. Coś w środku mnie ruszyło się i chciało, aby tak jak zawsze zaczęła krzyczeć, żeby wywołała kłótnię z byle powodu, nawrzeszczała za nieistotną rzecz. Usiadłam obok Riny, lustrując wzrokiem kobietę leżącą obok.

- Moje dziewczynki – słaby głos wydobył się z jej krtani, a ja miałam wrażenie, że słyszę samą siebie. To po niej odziedziczyłam swój dar. – Moje, malutkie – podniosła powoli rękę, aby dotknąć mojego policzka. Wiedziałam, co chciała zrobić, a mimo to nie odsunęłam się.

- Mamo, co mamy zrobić? – odezwała się cicho Rina, gładząc Vaylę po drugiej ręce.

- Już nic – uśmiechnęła się z trudem. – Możecie mnie jedynie wysłuchać – kaszlnęła… krwią. Odruchowo odwróciłam jej głowę, by pomóc jej w jakiś sposób oddychać. Nie wiem, dlaczego to zrobiłam. Dlaczego nie zostawiłam jej samej ze swoimi problemami jak ona mnie? Nie rozumiejąc samej siebie, trwałam w jednej pozycji i czekałam… sama nie wiem, na co.

- O czym mówisz? – głos mi nie zadrgał i byłam z tego powodu bardzo dumna. Kobieta, która właśnie prawdopodobnie umierała przy moich nogach, to obca dla mnie osoba. Nie znam jej upodobań, charakteru, osobowości. Kojarzę jedynie jej wygląd i to, że powinnam się do niej zwracać per ‘mamo’.

- Nie idźcie na tę wojnę – szepnęła, a ja przekrzywiłam głowę, zastanawiając się, jaki jest motyw jej działań. Gołym okiem widziałam, że każdy ruch, oddech sprawia jej ból. Nic nie mogłam jednak zrobić. Nie jestem cudotwórczynią, lecz od zawsze chciałam czuć się potrzebna, ale nawet to nie było mi dane. Rina siedząca obok również zachowała kamienną twarz, lecz zdradziły ją oczy: niepewne i wystraszone. Tysiące myśli w szalonym biegu galopowało mi po umyśle. Starałam się przypomnieć wszystko, co związałam kiedykolwiek z matką. Nie znalazłam wielu wspomnień, które spełniałyby te kryteria. Albo nie było jej w domu, albo unikała nas jak ognia. – Zawsze was chroniłam i nie chcę tego teraz zaprzepaścić…

- Ty nas chroniłaś? – warknęłam. Próbuje brać mnie na litość i przed śmiercią dostać odkupienie od swoich dzieci? – Ciekawe kie…

- Zawsze – przerwała mi ostro i znów zaczęła kaszleć. Moja linia obrony malała z każdą sekundą, a ja nie wiedziałam, dlaczego. Jej dłoń znalazła się na mojej ręce, mocno ją trzymając.

- Yhym, jasne. Wychowywałyśmy się same. Nigdy nie czułam, że mam matkę, a ojca tym bardziej. Nie zasłużyłaś sobie na to.

- Jak myślisz, czemu? – jej cichy głos wyrażał mnóstwo emocji, których nigdy nie doświadczyłam w jej wykonaniu.

- Nie pytaj nas o rzeczy, o których nie mamy pojęcia – wyręczyła mnie Rina, nadal trzymając rękę matki w uścisku. Nie docierało do mnie to, co w tej chwili się działo. Miałam wrażenie, że jestem jedynie obserwatorem rozgrywających się przede mną wydarzeń.

- Nie chciałam, żebyście się do mnie przywiązały. Nie mogłam dopuścić, abyście mnie kochały. – Matka, umierając mi na kolanach, wymawiała słowa, w które nie chciałam wierzyć, które kłóciły się ze wszystkim, co kiedykolwiek wyznawałam. – Przywiązanie jest ograniczeniem samego siebie – ponownie kaszlnęła, a jej oczy blakły w zastraszającym tempie. – Pozwoliłam wam wychowywać się razem, bo nie chciałam aby moja historia przelała się na was. Miałam siostrę bliźniaczkę. – Szerzej otworzyłam oczy i widziałam, że Rina zareagowała identycznie. – Dowiedziałam się, jak wielkim skarbem zostałam obdarzona w momencie, gdy ją zabiłam - Vayla przymknęła powieki i westchnęła cicho. – To był egzamin. Zostałyśmy przydzielone do jednej walki. Moja matka wychowywała mnie tak, jak ja was. Zero rodzinnego ciepła, zero miłości – przechyliła lekko głowę, aby przełknąć ślinę, a moje pierwsze łzy skapywały na jej kimono. – Chciałam jednak, abyście skończyły lepiej niż ja i Inria. Mimo tego, że mogłyście pozabijać się nawzajem na egzaminie, od zawsze wierzyłam, że tak się nie stanie. Wysłuchano mnie – uśmiechnęła się lekko, a ja patrzyłam jak kona, nie mogąc nic zrobić. – Macie siebie i wiem, że jedna za drugą oddałaby życie. – Zwróciłam wzrok na siostrę, która zrobiła dokładnie to samo. Patrzyłam na Rinę, widząc w jej oczach matkę, której słaby głos ledwo dolatywał do moich uszu. – Zrobiłam wszystko, co mogłam – zachłysnęła się ogromną ilością krwi – ale może powinnam inaczej to rozegrać. – Ucisk na moim nadgarstku stawał się coraz  lżejszy, w przeciwieństwie do moich łez, których było coraz więcej. – Zawsze robiłam wszystko po swojemu. Shee, gdybym z tobą porozmawiała, a nie próbowała hipnotyzować…

- Ćśśś… - przyłożyłam jej swój palec do ust, widząc, jak wiele bólu stwarza jej każde słowo.

- Wiem, że umieram. – Kaszlnęła, a ja czułam, że to już ostatni raz. – Od pięciu lat jestem chora. Zdarzyłoby się to prędzej czy później, a teraz zużyłam za dużo sił na raz – przerwała, a jej dłoń bezwiednie opadła na podłogę. – Proszę tylko o jedno, nie idźcie na wojnę – szepnęła, aby już nigdy więcej się nie odezwać.

Oparłam głowę na jej brzuchu, zaciskając mocno dłonie na kimonie i zaczęłam głośno płakać.

- Zabiłam ją, zabiłam – szlochałam, zakrztuszając się własnymi łzami. Poczułam, jak Rina przytula się do moich pleców, ale przecież to nic nie zmieni.

Zabiłam własną matkę.

Dwie godziny później.

- Dywizja Druga! Szyk czwarty! – donośny kobiecy głos należący do Ameyuri Ringo przeciął powietrze jak brzytwa. Horda ninja ze mną i Riną włącznie ustawiła się w pożądanym układzie. Z początku, gdy pojawiłyśmy się na dziedzińcu, panował chaos. Dowiedziałam się, że Trzeci został zamordowany przez Kisame, a jego pozycję objął nikt inny jak Yagura. Przyjęłam to obojętnie, było mi wszystko jedno. Słuchałam tylko rozkazów, które i tak wydawane były metodą łopatologiczną.

Jedyne, o czym myślałam wciąż i wciąż, pomijając Vaylę, to Utakata. Nie stawił się na umówionym miejscu, nie dał znaku życia. Już wystarczająco dużo straciłam, a myśli o tym, że mogłoby go zabraknąć nie dopuszczałam do świadomości, bo tak jest mi po prostu łatwiej. Plecak nieprzyjemnie mi ciążył, a jeden but zdążył już przemoknąć. Zapakowała nas Rina, ponieważ ja nie byłam w stanie i wcale nie mam do siebie za to pretensji.

W Dywizji Drugiej znajdowały się trzy kobiety: my i Ameyuri. Przywykłam do tego, że nasza płeć nie przeważa we Mgle, lecz to przyporządkowanie było mi zdecydowanie nie na rękę. Wataha napalonych morderców i dwie niepełnoletnie dziewczyny. Cienko to widzę…

- Cisza! – krzyk Kisame uciszył rozemocjonowanych shinobi. Dłonie mi się spociły i co chwilę w nerwowym geście wycierałam je o bluzkę. Kilka sekund minęło i słyszałam tylko oddechy mężczyzn stojących obok. – Jak już wiecie, nowym Mizukage został Yagura-san!

- Eooo, eooo! – tłum ludzi zaczął skandować coś, co miało wyrazić ich radość. Ja jedynie stałam i obojętnie obserwowałam rozwój wypadków, nie chcąc wychylać się przed szereg.

- Mam dla was jeszcze jedną wiadomość! – krzyki ucichły, bo ludzie czekali na słowa nowego właściciela Samehady. – Dobrze znacie potęgę Czwartego Cienia Mgły – przerwał na chwilę, patrząc na nas chytrze - dziś w nocy jego siłę wzmocnił demon!

Pociemniało mi przed oczami i gdyby nie Rina, z pewnością upadłabym na ziemię. Nie udało mu się. Ponownie ktoś zginął z mojego powodu. Nie, on nie mógłby mnie zostawić. Nie wybaczyłabym mu tego…

- Isobu trafił w jego ręce! – powoli docierały do mnie słowa mężczyzny. Ostrość widzenia ponownie wróciła do moich łask i na powrót kontaktowałam z rzeczywistością. On żyje, Utakata żyje… Nie mogę się doczekać momentu, gdy go zobaczę, wtulę się w jego ramiona, wiedząc, że jestem bezpieczna. Chwilowo nic innego nie jest mi do szczęścia potrzebne. To w czym problem? To marzenie jest zbyt odległe.

- Gotowi na wojnę?! – Yagura pojawił się w kłębie dymu obok Kisame. Wraz z głośnym wrzaskiem miecze, kunai’e, boo powędrowały do góry. Mizukage stał przez chwilę, podziwiając widok, który miał przed sobą, po czym uniósł rękę do góry. Zadziwiające, jak wielką ma on teraz władzę. Ten człowiek nawet gangi ma na uwięzi.

Rozglądałam się za Mangetsu, a kątem oka widziałam, że Rina również nie spoczęła na laurach. Na szczęście Mei i Suigetsu dostali pozwolenie na pozostanie w wiosce, więc ich nie należało się tu spodziewać. Dostąpili oni niemałego zaszczytu. W Kiri nawet ośmiolatki idą na rzeź, jaką będzie ta wojna.

- Macie swoich dowódców. Za godzinę spotkacie się z Konohą i połączycie siły. Pamiętajcie, że są to nasi sojusznicy. Nie macie oddawać za nich życia, nie macie ich bronić. Po prostu nie możecie ich zabijać. – Demoniczny uśmiech wpełzł na jego usta, co tylko napawało mnie obrzydzeniem. Prawda jest taka, że nie mogłam się na niczym skupić, bo niezmiennie przed oczami widziałam Utakatę. – Zabijajcie, mordujcie, gwałćcie do woli. Polegajcie tylko na sobie i niech los zawsze wam sprzyja!*

Wszyscy rozpierzchli się w mgnieniu oka. Ameyuri nadała nam zabójcze tempo i miałam wrażenie, że chce je utrzymać. Spojrzałam na Rinę, lecz zobaczyłam Vaylę. One są do siebie tak okropnie podobne… Oczy odziedziczyłam po ojcu, lecz włosy po matce. O charakterze się nie wypowiem, bo nie mam o nim zielonego pojęcia. W sumie to sama już nie wiem, co gorsze. Niewiedza? Czy ewentualny brak akceptacji?

Zostawiłyśmy matkę tak, jak ją zastałyśmy. Nie miałyśmy czasu, żeby ją wtedy chować. Ojciec pewnie zorientuje się, co się stało, gdy tylko ujrzy ciało. Wcześniej jednak wyszedł z domu, więc bezpiecznie wymknęłyśmy się na dziedziniec, nie informując go o tym. Mam jedynie nadzieję, że wrócił do domu i pochował matkę. Za nic nie chcę spotkać Tyrwian’a na wojnie.

Po mojej prawej biegła Rina, a z lewej Raiga Kurosuki – dość znany w Kiri ninja. Potężny, władczy i nie posiadający żadnych zasad. Towarzystwo marzenie. Przemieszczaliśmy się na szczęście w milczeniu. Każdy zajęty był sobą i nie miał ochoty wdawania się w jakiekolwiek konwersacje. Słońce dopiero wschodziło, tworząc na niebie przepiękną, pomarańczowo-żółtą łunę. Chłód na szczęście nie doskwierał mi już tak, jak kilka godzin temu.

Biegliśmy przez Las Zagubienia. Nazwany tak został nie bez powodu. Mieszkają tu dziwne zwierzęta. Z reguły wszystkie specjalizują się w wydawaniu różnorodnych odgłosów oraz specyficznym, krótkotrwałym genjutsu, przez które łatwo się tu zgubić. To niebezpieczne miejsce, w które nikt o zdrowych zmysłach nie zapuszcza się samemu. My jednak tak liczną grupą teoretycznie powinnyśmy być bezpieczni.

Z jednej strony czułam się dobrze, podążając z obstawą, lecz z drugiej… Co jak co, ale ta obstawa, to nadal banda napalonych zboczeńców. Westchnęłam, poprawiając szybko plecak, aby nie stracić równowagi. Znajdowałyśmy się na przedzie kolumny, w trzecim rzędzie od Ameyuri. Z wysoko postawionych ninja, w tej Dywizji jest jeszcze Kushimaru i Zabuza. To oni biegną obok Ringo, która dzielnie prze do przodu. To kobieta, która chyba niczego się nie boi. W pewnym sensie ją podziwiam, lecz… wolę być słabsza i mieć przy sobie Rinę i Utakatę, niż przez własną potęgę skazać się na samotność.

Zastanawia mnie ta Konoha. Nie raz miałam z Riną misję polegającą na pozbyciu się kogoś z tej wioski. Liść z resztą nie był nam dłużny, więc strasznie intryguje mnie powód zawiązania tego sojuszu. Wątpię, aby Trzeci aż tak bardzo martwił się o „swoich wojowników”. Realia są takie, że miał nas głęboko gdzieś, a zależało mu tylko na prestiżu. Nie bał się buntu, zatopiony w idealnych wyobrażeniach na temat własnej osoby, szedł przez życie i najwyraźniej kompletnie mu to nie przeszkadzało, jak i w sferze prywatnej, jak i towarzyskiej, która i tak nie była zbyt obfita. Musiał on świecić przykładem cudownego skurwysyna i całkiem nieźle mu to wychodziło. Jaki będzie Yagura? Mgliście kojarzę go jedynie z opowiadań Mei. Dzięki swojemu kakkei genkai i wrodzonej ciekawości, która z czasem ewoluowała w zwyczajną wścibskość, wiedziała o pewnych sprawach zdecydowanie więcej, niż ktokolwiek mógłby przypuszczać. Nie narzekałam, ponieważ również i ja te informacje, za jej sprawą posiadałam i na pewne sposoby sama je też zdobywałam.

- Imai! – Ameyuri krzyknęła, a ja natychmiast przyspieszyłam biegu, pojawiając się obok niej. Rina dołączyła po chwili. – Ty nie – wskazała na moją siostrę. Ta kiwnęła głową i wróciła do swojego szeregu. – Nie bez powodu jesteś w tym oddziale, Mała – mruknęła Ringo, przybliżając się do mnie. Serce narzuciło sobie szybsze bicie, a dłonie zacisnęły się lekko w pięści. – Znam twoje kakkei genkai i dużo o nim wiem. – Odwróciłam głowę, przeczuwając, że niedługo dołączę do matki. – Nie mam zamiaru cię zabijać – uśmiechnęła się chytrze, a ja nie wiedziałam co o tym myśleć. Prześladowania ludzi z limitem krwi to norma. Jeżeli nie afiszujesz się z tym jakoś szczególnie, to może uda ci się przeżyć. Jeśli jednak komuś takiemu jak Ameyuri coś się nie spodoba, to…

- Yhym – odpowiedziałam nerwowo, starając się patrzeć wszędzie, tylko nie na nią.

- Użyj jednego ze swoich jutsu i sprawdź, czy nikt się do nas nie zbliża – odparła i znów patrzyła przed siebie. Wypuściłam głośno powietrze z ust i cały czas biegnąc złożyłam znaki.

- Shindan** – mój cichy, nisko zaintonowany głos, niemożliwy do wyłapania w takim hałasie, który wytwarzała banda przemieszczających się shinobi, rozniósł się po lesie. Dotarł w każdy zakamarek, każdą, małą jaskinię, dotarł wszędzie.

- Nikogo prócz nas tu nie ma – odpowiedziałam po dziesięciu sekundach, rozluźniając dłonie.

- Dobrze, wracaj do szeregu. A! – odwróciła się do mnie, lekko mrużąc oczy. – Powtarzaj tę czynność co dziesięć minut. Możesz to robić na zmianę z siostrą.

- Hai – odpowiedziałam i po chwili biegłam już obok Riny.

- Co chciała? – spytała dziewczyna, nie kryjąc swojej ciekawości.

- Co dziesięć minut mamy używać Shindan – mruknęłam, poprawiając wachlarz, przyczepiony do mojego uda.

- Na zmianę?

- Yhym – odparłam i więcej się już nie odezwałam. Starałam się nie okazywać strachu, który tak naprawdę targał mną całą, bo to cecha ludzi słabych, do których ja nie chcę się zaliczać. Kierując się tym mottem, coraz bardziej oczyszczałam swój umysł ze wszystkich, niepotrzebnych myśli, które tylko mogłyby przyprawić mnie o chwilę nieuwagi, kosztującą utratę na przykład głowy.

Kolejna godzina minęła mi na używaniu Shindan i skupiania się na nietraceniu energii w przerwach. Żmudna i monotonna robota, ale… Żyć, nie umierać. Za czwartym wykonaniem tego jutsu, wyczułam mnóstwo chakr, wiele potężnych, nagromadzonych w jednym miejscu.

- Mistrzyni – krzyknęłam gubiąc [po drodze wykrzyknik] i pojawiłam się obok kobiety, która obdarzyła mnie zaciekawionym spojrzeniem. – Zbliżamy się do ninja z Liścia. Znajdują się w odległości jakichś czterech kilometrów i nie zmieniają miejsca swojego położenia – powiedziałam na jednym tchu.

- Dobrze – mruknęła. Właśnie chciałam zwolnić, aby ponownie wrócić do Riny, lecz zatrzymał mnie głos Ameyuri: – Zostań w tym rzędzie. Siostra ci nie ucieknie.

Zdziwiona i nie powiem, że nie, bo lekko zlękniona wykonałam rozkaz. Niedobrze… Jeżeli ona się mną zainteresowała, to ta wojna może stanąć dla mnie w zupełnie innych barwach, niż te, których się spodziewałam, jako szary żołnierz Mgły. Potrząsnęłam głową i zaczęłam wypatrywać przed sobą shinobi z Konohy.

Ciekawe, czy oni tam będą?

Ehhh, to była misja. Uśmiechnęłam się mimowolnie na wspomnienie tego blondyna i narwanej rudej, która miała chyba jakiś wrodzony tik mówienia dziwnych rzeczy w najmniej odpowiednich momentach. Jeszcze jako świeżo upieczeni genini, razem z Riną i Utakatą dostaliśmy misję kradzieży jakiegoś zwoju, którego strzegła Konoha. Dziewczyna z naszej drużyny była chora, więc zastąpiła ją moja siostra, a Ikemoto również nam towarzyszył, więc sądziliśmy, że zajmie tam to wszystko jakieś pięć dni. To było nasze pierwsze spotkanie z tą dziwną drużyną.

Sensei’e zaczęli walczyć, a nam, jako ich podopiecznym, kazano się odsunąć. Mieli oni chyba jakieś problemy z przeszłości, bo gdy tylko się zobaczyli, bez słowa skoczyli sobie do gardeł. My, lekko zdziwieni oddaliliśmy się, czekając na rozwój wydarzeń. Ten z Konohy cały czas się śmiał, lecz nie jakoś ze złością czy coś. Chyba nieźle się wtedy bawił, w przeciwieństwie do Ikemoto, który aż wrzał ze złości.

Po kilkunastu minutach obydwoje byli poharatani i nie mogli stać o własnych siłach. Jako dzieck, odebrałam to niczym dobry pokaz fajerwerków, ognia, wody i błyskawic, czyli jak ciekawe widowisko. Wtedy do akcji wkroczył Utakata, który pokojowo załatwił sprawę, na siłę ciągnąc rozmowę z blondynem, która do łatwych nie należała z powodu irytującej dziewczyny  u jego boku. Ja, stojąc za jego plecami, zaczęłam cicho śpiewać, wprowadzając wrogich ninja w genjutsu, a po chwili dołączyła do mnie Rina z fletem, chowając się za drzewem. Wtedy Utakata wytworzył bańkową podróbkę zwoju i zamienił ją z oryginałem. Konoha nie miała pojęcia, co się dzieje. Ich sensei był nieprzytomny, nasz zresztą również, lecz nie przeszkodziło nam to w podjęciu kolejnych działań. Utakata wytworzył kolejną bańkę, do której kazał nam wejść, a Ikemoto wziął na ręce. Nasze kakkei genkai nie było jeszcze wtedy na wystarczająco wysokim poziomie, aby utrzymywać iluzję tak długo. Nasze starania przejął chłopak, który sprawił, że bańka stała się niewidzialna. Tak też spokojnie i sielankowo oddaliliśmy się od Liścia, aby za kilka dni ponownie zjawić się w Kiri, gdzie Ikemoto został już profesjonalnie opatrzony.

- Wróć na ziemię, Imai – warknięcie Mistrzyni, skutecznie przywróciło mnie do rzeczywistości. Potrząsnęłam głową i skupiłam się na biegu.

Drzewa już kilka kilometrów wcześniej zaczęły się przerzedzać, ale dopiero teraz w zasięgu mojego wzroku pojawiła się polana i masa ubranych na ciemno ludzi. Przełknęłam ślinę i spojrzałam na kobietę obok. Emanowała od niej pewność siebie i ta specyficzna przebiegłość. Wyprostowałam się i starałam, wyglądać jak ona, co chyba jednak nie do końca mi wychodziło.

Stali w uformowanym szyku i przyznam, że zrobili na mnie wrażenie. Ameyuri podniosła rękę do góry, a wszyscy się zatrzymali. Kiwnęła ręką na mnie, Zabuzę i Kushimaru, po czym zaczęła się zbliżać w stronę Liścia. Z ich szeregów również wystąpiły cztery osoby. Pierwszy szedł wysoki, postawny białowłosy mężczyzna, który pomimo tego koloru włosów nie stwarzał pozorów starego człowieka. Kolejny shinobi, to, o nie…   Śmiejący się sensei i …

- To ona, dattebayo!

*Polegajcie tylko na sobie i niech los zawsze wam sprzyja!* - podebrałam kawałek zdanka z Igrzysk Śmierci. Mam nadzieję, że nie macie mi tego za złe ;)

**Shindan - rozpoznanie

Coś smutaśny ten rozdział na tak radosne święta -.-"

Na poprawę humoru, jest też Utakata, który jak ja,

 musi trzymać linię przez Wielkanoc ;3

***

Ohayo ^^

Krótko zwięźle i na temat.

Święta, święta i po świętach...

Wróciłam z rezurekcji.

Na próbę chóru przyszłam o godzinę za wcześnie, czyli o 5 byłam pod kościołem -.-"

Feel like Sheeiren :D

Zaraz mykam do babci na żurek :3

A wam życzę spełnienia marzeń i aby wszystkie cele,

które kiedykolwiek sobie wytyczyliście, zostały przez was osiągnięte.

Bardzo dziękuję za tak dużo liczbę obserwatorów, komentazry i wyświetleń.

To mnie naprawdę motywuje ;)

Czuję, że nie jest to mój najlepszy rozdział.

Jakoś po prostu mi nie podpasował. Koniec, kropka.

Bywajcie!

Wesołych <3